Awak, tak apalah kalau kita tak kaya. Nanti kita cari rezeki yang halal sama-sama. Sederhana pun cukup bagi saya.
Awak, tak apalah kerja biasa-biasa. Janji tiap malam awak ada di sisi saya. Itu pun cukup bagi saya untuk kita luangkan masa bersama-sama.
Awak, tak apa belajar bagus-bagus. Masa depan cerah. Tapi, nanti peluang awak jumpa orang yang berpendidikan tinggi, banyak pilihan lagi.
Mungkin, sekarang kita bersama atas semua kekurangan. Dan, nanti awak lupakan saya setelah berjaya. Manusia selalu lupa bila berharta benda.
Untuk suatu masa nanti, bila awak cari saya, saya masih orang yang sama. Awak minta maaf, saya maafkan. Awak menangis, saya seka airmata.
Awak minta maaf, awak tinggalkan saya dan awak dah berubah. Saya jawab tak apa. Kasih dan sayang boleh berubah. Kita manusia terkadang lupa.
Awak beritahu saya, awak nak hidup dengan saya. Saya terima, walau masa lepas awak dah banyak sakitkan hati saya.
Awak tanya kenapa tak halang awak dulu. Saya jawab, saya tak minta awak pergi. Awak yang sendirinya melangkah pergi tanpa menoleh lagi.
Hari perkahwinan kita biasa-biasa. Belah awak, meriah sekali. Awak cakap pada saya, "awak nak apa semua saya bagi." Saya tersenyum sahaja.
Dan tanya lagi, "kenapa awak tak pernah minta apa-apa dari saya? Hadiah dan sebagainya?" Saya jawab, tak apa semua itu saya boleh usaha.
Lalu awak ucap, "terima kasih kerana ada" saya jawab, "sama-sama kerana telah kembali pada saya."
Sekian cerita pendek dari saya. Salam jumaat semua.
